Stel je eens voor: Een kleine jongen die na een reis met zijn ouders terechtkomt op een plek wat voor kinderen een paradijs is. Water, zand, bomen en bovenal rust.
Na een lange autorit, zonder airco, eigenlijk te zwaar beladen om de bergen over te komen, kwamen we op bestemming aan. Ik zag stromend water en hoorde de beek stromen/kabbelen over de stenen en rotspartijen. Een nieuwe wereld die ik graag wilde ontdekken.
Zoekende tussen de stenen op zoek naar … Veel was nog onzichtbaar en maakte mij nieuwsgierig.
Er werd mij vertelde dat er schatten te vinden waren en ik werd enthousiast.
Zoekend onder natuurlijke keien, in de stroming van het water. Op een beschutte plaats waar stenen zijn blijven liggen vond ik mijn eerste schat. Een mooie gekleurde steen! Wat was dit voor een steen en wat betekende die? Het maakte mij niet uit, hij was gewoon mooi. De steen gaf me een goed gevoel en een positieve energie.
Dit gevoel is nooit meer weggegaan en droeg ik 30 jaar lang bij me. Wel geïnteresseerd maar niet de ruimte genomen om weer in beweging te komen. Bij mijn ouders keek ik telkens naar de kast vol met hun schatten en ook op zolder stonden kisten vol gevonden schatten.
De spullen op zolder stonden te verstoffen. Ik wilde niet verstoffen maar op zoek naar datzelfde oude gevoel als 30 jaar geleden. Als kleine jongen, aan de waterkant, op zoek naar schatten. In 2012 na een ziekteperiode heb ik samen met mijn zoon de stap gezet. Een tent en wat spullen in de auto geladen en we zijn op pad gegaan. Nu was mijn zoon de kleine jongen en ik de vader.
Op de plek aangekomen leek de tijd letterlijk te hebben stilgestaan. De omgeving zag er na 30 jaar nog exact hetzelfde uit. Ik was veranderd – en 30 jaar ouder- echter de plek waar ik stond niet. Een gevoel van thuiskomen. Ik voelde me weer kind en stond samen met mijn zoon voor de beek.
Als twee kinderen hand in hand, voor mijn gevoel beide 10 jaar jong.
Ik voelde weer de passie, wilde ontdekken en voelen wat dit betekende. Ruimte geven aan je innerlijke gevoelens en er voor gaan. Zin en ruimte geven aan je eigen kind.
Dit gevoel ben ik gaan vertalen toen ik een jaar later om hulp vroeg aan Werner, een oudere statige man met een vlecht in zijn sik, ik trof hem boven op een oude vulkaan waar ik samen met mijn beide zonen stond. Samen met mijn zonen ging ik zoeken naar schatten in de bergen. Maar eigenlijk was ik op zoek naar de schat in mezelf. Werner bood zijn hulp aan en ik zette de eerste stap om te starten met mijn eigen schat. Op zoek naar verbinding, niet alleen maar samen.
Onderaan de berg startte ik mijn nieuwe avontuur met de naam ‘WIJ’, Wij, de verbinding tussen Ik en Jij.
Ik ben dankbaar onderaan de berg te staan en ben op zoek naar wegen om mijn top te bereiken. Dit kan ik nooit alleen doen en ben dankbaar dat ik hulp krijg van mijn vrouw en kinderen. Ik loop zelf mijn route en ontdek. Stapje voor stapje waarbij de verbinding zit in het: ‘Wij’ – ‘Wij, Ik & Jij’